Rebelasyon pagsapit ng alas-onse ng gabi

by jannilleabbie 5:24 PM 0 comments

This is a diary entry from November 17, 2014.
I use English for most of my blog posts, journal entries and creative submissions.
When I use Filipino, that's how you know the following text is going to be deep. 

Beware of feels.
If you've braced yourself, keep reading. :))

Anak nga ako ng nanay ko.  Kahit gaano ko pa ihiwalay ang sarili sa mundong kinagisnan, at kahit minsa’y di ko sya maintindihan – mananatili ang koneksyon ko sa kanya.  Para bagang magkakabit talaga ami.  Siguro nararamdaman niya rin ito kaya patuloy ang paghahanap at pagtawag niya sa akin habang lumalayo ako.  Hindi ko rin naman masisi ang sarili dahil bilang tao, kailangan ko ring tumuklas.  Ngunit para bang lagi siyang naghihintay, habang patuloy akong lumalayo.

Kaya siguro ako nalulungkot nitong mga nakaraang araw.  Malungkot rin siya, marahil sa sa lahat na naman ng sakit na kanyang iniinda.  Naaawa ako sa kanya, pasaway akong anak – malakas makapagreklamo sa maliliit na bagay habang hindi siya nawawalan ng dahilang patuloy kaming alagaan at arugahin na magkapatid.  Ito, sa kabila ng di pagkakaintindihan nila ni Papa dahil sa pera at sakit sa pagkamatay ni Tita.  Lagi na lang siyang nawawalan, laging iniiwan.  Para bang walang nananatili sa kanya.  Kaya siguro ganoon kung makahinga siya sa akin.  Ayaw niya lang siguro akong mawala. 

Hindi naman ako mawawala, sadyang malakas lang ang kagsutuhan kong lakbayin ang lahat ng daang binubuksan ng pagtuklas ko sa aking sarili. Hindi niya lang siguro naiintindihan dahil iba ang kinagisnan niya.  Sana maintindihan niya rin paglaon.  Sana mas maipakita ko na lang sa kanya.